دیانا: تیاتر بخش جدایی ناپذیر زندگی من است
شور و همهمه‌یی فضای سالن را پر کرده است، تماشاچیان با دست زدن و تشویق‌هایشان بازیگران را به روی صحنه همراهی می‌کنند.
مجری هم با تمام هیجان یکایک بازیگران را در استیج دعوت می‌کند:« دیانا در نقش مادر، فاطمه در نقش پدر و سمیرا در نقش دختر» باز هم فریاد و هیاهو.
با شروع دیانا سالن تیاتر چهره‌ی دیگری به خود می‌گیرد و این بار سکوت حکم‌فرما می‌شود.
«او دختر یا سرت ده کتاب و کتابچه است یا که خواندن می‌خوانی، از روزی که توره به ای بچه دادیم پوره دیوانه شدی، ما خو هیچ زیر نظرت نمیاییم.» 
برشی از گفت‌وگوهای دیانا محسنی که در تیاتر "این وطن بی ما وطن کی می‌شود" با دخترش داشته؛ تیاتری که در آن دیانا حس یک مادر را زندگی کرده و آن را به مخاطب منتقل داده است.
دیانا با هنرنمایی خود، در چندین تیاتر، صدها تماشاچی را به سالن تیاتر کشانده و آنها را روی صندلی میخکوب کرده است.
او که در حال حاضر دانشجوی دانشکده‌ی هنرها است، می‌خواهد با جامعهاش ارتباط متفاوت، برقرار کند و چهره‌ی جدیدی از زنان این مرز و بوم را به دنیا معرفی کند.
دیانا که با تشویق پدرش این رشته را میخواند، گفت:« وقتی در این رشته قبول شدم هیچ علاقهای به خواندن تیاتر نداشتم چون ذهنیت‌های منفی که مردم افغانستان از هنرها و تیاتر دارند، روی من هم تاثیر کرده بود و نمیخواستم این رشته را بخوانم، اما، حمایت پدرم هر روز برایم انرژی می‌داد تا این رشته را ادامه بدهم و بشتر تلاش کنم.»
نخستین اجرایش روی صحنه، در تیاتر شکسپیر بوده و از جمله نمایش‌هایی که تا حال کار کرده است، دختران تیاتریست سفیران برابری، این وطن بی ما کی وطن می‌شود، نقطه عروج، مکبث، خواستگاری، الکترا و شوربا گوشت گوسفند و بهترین اجرایش را در تیاتر این وطن بی ما وطن کی می‌شود، می‌داند.
به گفته‌ی دیانا دنیای تیاتر دنیایی است که او می‌توان بدون هیچ ترسی نگفته‌های مردمش را به صورت نمایش، بازگو کند.
او که شرایط زنان و کودکان کشورش را هر روز نظارهگر است، خواست از طریق تیاتر، پیام صلح، همدیگرپذیری، دوستی، صمیمیت و صداقت را به مخاطبانش انتقال دهد.
به باور او تیاتریست موفق کسی است که بتواند خود را در نقشش احساس کند و همان حس و پیام را به مخاطبانش انتقال بدهد.
دیانا تیاتر را بخشی از زندگی خود می‌داند و می‌گوید:« تیاتر دیگر بخش جدایی ناپذیر زندگی من است و گاهی هم شده که چنان تحت تاثیر نقشی که اجرا میکنم بروم که فکر میکنم جزعی از زندگی واقعی‌ام است و ساعتها گریه کرده‌ام.»
او به این عقیده است که نبود تالارهای مناسب در کشور باعث شده تا حضور مردم در نمایشها کمتر باشد و به این دلیل افغانستان نمی‌تواند در این زمینه با دیگر کشورها رقابت کند.
دیانا از دولت می‌خواهد تا از هنر و هنرمندان حمایت شود و زمینه‌ی پیشرفت را برای آنان مساعد کند. 
استقاده از مطالب آن با ذکر منبع بلامانع است.