تَپ تَپ تَپ، صدای زمین خوردن توپ و همهمه‌ی بین بازی‌کنان نماین‌گر بازی پرشور و هیاهویی است،  توپ را به من بده
پرتاپ کن... زود باش... و ...
در وسط میدان گروهی با لباس‌های زرد و گروهی هم با لباس‌های سرخ رنگ به چشم می‌خورد، هر کدام برای گرفتن توپ ثانیه‌ای را از دست نمی‌دهند، دختری هم از فاصله‌ی یک متری تلاش داشت توپ را داخل جال پرتاپ کند.
گُل گُل، فریادهایی است که به گوش می‌رسد گویا آن دختر موفق شده بود توپ را داخل جال بیاندازد.
بازی به پایان می‌رسد، گوشه‌ای می‌نشیند، بوتل آبی در دست می‌گیرد، چهره‌اش گویای خستگی و تلاشش در این بازی است، اما تا لب به سخن می‌گشاید، نیروی تازه‌ای در وجودش دیده می‌شود.
نامش طاهره است و با ورود به دانشکده‌ی تربیت بدنی تمرین‌هایش را به صورت جدی آغاز کرده است، چندی سالی می‌شود در بین ورزشکاران جایگاه خوبی را به دست آورده است، او بسکتبال را راهی برای رسیدن به موفقیت‌هایش می‌داند، از دید او بسکتبال دریچه‌ایست برای رو به رو شدن با دنیایی از تفاوت‌ها.
اولین گام‌های ورزشی‌ات را کَی گذاشتی؟
زمانی‌که در ایران مهاجر بودم، برخلاف دیگر دختران هم‌سن و سالم به ورزش علاقه‌ی خاصی داشتم تا این‌که در تیم‌های کوچک مکتب عضو شدم، با برگشت به کشور، این حس بیشتر شد تا این‌که در دانشگاه، رشته‌ی تربیت بدنی را خواندم و وارد دنیای بسکتبال شدم.
تا به حال در عرصه‌ی ورزشی، مقامی را هم کسب کرده‌ای؟
بله، در مسابقه‌های بین ولایت در رشته‌ی تکواندو حضور داشتم که خوشبختانه توانستم مقام دوم را از آن خود کنم.
در رشته بسکتبال نیز مسابقه‌های " جام جوانان، هفته ی شهید، هشت مارچ" برگزار شده بود، در این مسابقه‌ها عضو تیم دانشگاهِ تعلیم تربیه بودم و توانستم جایگاه اول و دوم را به دست آورم.
مشکلات  و راحتی شما در این ورزش چیست ؟
مشکل که همواره وجود دارد، اما زیاد حسابش نمی‌کنم چون عشق و علاقه‌ی من به ورزش باعث شده تا آرامش خاصی داشته باشم و این برای همه چیز است.
فکر می‌کنید زن بودن مشکلی برای پیشرفت است؟
نه به هیچ وجه، از دید من، زنانگی من خود قدرت و نیرویم است و این اشتباه بزرگیست که بخواهیم همیشه جنسیت‌ را بهانه‌ای برای عقب‌ماندگی‌مان بیان کنیم.
وقتی در جایی از شما تعریف می شود یا مقامی کسب می کنید چه حسی به شما دست می دهد ؟
وقتی کسی از من تعریف می کند حس خوبی دارم و با خودم می‌گویم که حداقل جای رسیدم که مورد تعریف دوستان و دیگران قرار گرفتم و اگر به مقامی دست پیدا کنم، انگیزه‌‌ام بیشتر می‌شود تا روی هدف و تمرین‌هایم کار کنم.
بهترین لحظه یا خاطره‌ای که در جریان بازی داشتی؟
بهترین خاطرات من بازی کردن با دختران تیم ملی است. وقتی با تیم ملی در مسابقه رو به رو شدیم، در اول استرس داشتیم که ما برنده میشویم یا نه، وقتی  وارد میدان شدیم و بازی شروع شد آهسته آهسته بدن ما گرم شد و اولین گول که ما زدیم روحیه خیلی خوشی به ما دست داد و ما هم پشت سرم هم چندین گول زدیم تا اینکه برنده شدیم.
به نظرت زندگی بدون ورزش چگونه می‌گذرد ؟
به نظر من ورزش یکی از بهترین کارها در زندگی است، من به عنوان یک ورزشکار این حرف را میزنم اما بعضی‌ها شاید مخالف این گفته‌ی من باشند، زندگی بدون ورزش، برای من ناممکن است، چون زندگی در میدان بسکتبال و بودن با توپ برایم هیجانی است که با هیچ چیز دیگر نخواهم داشت.
فکر می کنید آدم به ورزش هم اعتیاد پیدا می کند ؟
اعتیاد پیدا کردن به ورزش بر می‌گردد به علاقمندی و دید خود ورزشکار که چقدر به ورزش کردن علاقه نشان می‌دهد. خودم شاید معتاد ورزش نباشم اما اگر گاهی، وقفه‌ای در میان تمرین ورزشم ایجاد شود، طبیعی است که بدن خسته و کسل کننده‌ی خواهم داشت.
حضور بانوان در ورزش چگونه است؟
از دید منی که چند سالی است در این عرصه کار می‌کنم، می‌توانم بگویم که حضور بانوان در رشته بسکتبال نسبت به سالهای گذشته بهتر شده و علاقمندان خاص خود را پیدا کرده است.
یکی از آرزوهای که داری برایمان بگو ؟
یکی از بزرگترین  آرزوهای من، پیشرفت در رشته بسکتبال است، می خواهم در ورزش برای خودم کسی باشم و جایم را به وضوح پیدا کنم.
از حال و هوای ورزش که بگذریم، شنیده‌ایم به کار خبرنگاری هم روی آورده‌اید، برای‌مان از خبرنگاری بگو؟
( با لبخند ) ، حضور من در مرکز تساوی ( مرکزی برای آموزش بانوان خبرنگار ) به صورت اتفاقی بود، اما بعدها این اتفاق تجربه‌ی شیرینی برایم شد، وقتی با جمعی از دوستان، بروشور دوره‌های آموزش خبرنگاری این موسسه را دیدم، به این مکان مراجعه کردم و خواستم در کلاس‌هایش شرکت کنم.
فکر می‌کنی، تساوی برای کارهایت موثر بوده است؟
بله، با آمدن در این مکان، توانستم با دوستان پرتلاشی رو به رو شوم و با سایر مردم جامعه ارتباط برقرار کنم و اگر روزی بخواهم خبرنگاری را جدی شروع کنم، می‌خواهم یک خبرنگار در عرصه‌ی ورزشی باشم.
در پایان، گفتنی داشته باشی؟
متشکرم از این که فرصتی دادید تا از تربیون شما، اندک حرف‌های دلم را بزنم و باید بگویم که مردم به خصوص زنان سرزمینم همواره باید به آینده خوش‌بین باشند و محکم‌تر از قبل گام‌هایشان را در راه هدف‌شان بگذارند، زیرا ناامیدی مساوی است با شکست که این یعنی داشتن زندگی پوچ و بی‌معنا
ممنونم از شما