سرنوشت میلیونها دختر این سرزمین چه خواهد شد؟
حکیمه مهدوی
هرگز فکر نمیکردم روزی برسد که بخاطر زن بودن در سرزمین خود از دسترسی به حقوق اولیه ام محروم باشم .
این روزها نفس کشیدن اسان نیست ، این روزها سایه سیاه جهل و تبعیض و تعصب همه جا سایه افکنده است.
بعد از امدن طالبان زنان با محدودیت های مختلفی مواجه شدند ، اولین اعتراضات حق طلبانه ودادخواهانه توسط جمعی از زنان این سرزمین برگزار شد و متاسفانه از سوی طالبان به شدت سرکوب شدند و حتی منجر به دستگیری تعدادی از معترضین و فعالین زن گردید تا صدای عدالتخواهی خاموش باشد .
دختران سرزمینم دردمند هستند ؛ انها از رفتن به مکتب و درس خواندن و قدم برداشتن برای آینده شان محروم هستند ، درجامعه ای که دختران درس نخوانند چه توقعی از تامین عدالت اجتماعی میتوانیم داشته باشیم ؟
پوشش اجباری که برای زنان در نظر گرفته شده است کاملن مخالف حقوق انسانی و بشری است. دختران نمیتوانند به ذوق خود لباس بپوشند نمیتوانند در اماکن عمومی رفت و امد کنند نمیتوانند در رستورانت با دوستان خود غذا بخورند ، نمیتوانند اهنگ بشنوند ، نمیتوانند لبخند بزنند نمیتوانند مثل یک انسان زندگی کنند . ههمه اینها نا امید کننده است .
فقر شدید و بیکاری باعث شد تا تعداد زیادی از دختران جوان این سرزمین به فروش برسند و یا مجبور به ازدواج اجباری شوند.
تعداد زیادی از زنان و مردان که کار میکردند حالا بیکار شده اند ، تعدادی هم که توانستند وطن را ترک کرده اند . شرایط برای زندگی سخت شده است ، مردم نگران نان و تامین نیاز خانواده هستند ، مردم نیاز به کار دارند نیاز به ازادی و امنیت دارند نیاز به زندگی در شرایط عادی در یک جامعه را دارند .
من نگران هستم ، ما دختران این سرزمین هیچ اینده روشنی را برای مان نمیبینیم ، حقوق زن و دختران این سرزمین نباید به فراموشی سپرده شود. نباید ما از حقوق اولیه انسانی وشرعی خود محروم شویم ، ما به چه جرمی باید چنین مجازات شویم ؟
هیچ کس یا نهادی پاسخ این سوالات و نگرانی ها را دارد؟ آیا سازمان ملل و جهانیان تنها نظاره گر وضعیت دشوار دختران و زنان این سرزمین هستند ؟ سرنوشت میلیونها دختر این سرزمین چه خواهد شد؟
استقاده از مطالب آن با ذکر منبع بلامانع است.